Joker filmini bir süper kahraman filmi sanıp da bu kadar zaman ertelemem çok yersiz olmuş, çünkü aslında o tam bir psikolojik çözülüm şaheseri.
Neden?
Bu soruyu hayatımın her olayında kendime anımsatma ihtiyacı hissediyorum.
Göründüğü kadarıyla hepsi bu, tamam,
peki ama neden?
Büyümenin bana getirdiği elle tutulur en anlamlı katma değerim bu soru şimdilik : neden?
Hiç bir şeyi sebeplerinin dışında tutarak anlamak söz konusu değil; hiç bir olayı, hiç bir davranışı, hiç bir karakteri, hiç bir cümleyi, hiç bir şiiri ve hiç bir filmi ve hiç bir dönemi… Ama tabi aslında anlamayı gerçekten önemsiyorsak.
Hayatı kolaylaştırmak adına her şeyi küçük boxlarda birleştirip konsantre yorumlar getirmeyi çok sevdik. Ama bu bizi doğru olana değil, sadece yanılgılara sevk edip durdu. Benzerlikler olası, tıpkılıklar da. Ama her şey kendi içerisinde bir tek.
Bir insan hiç anımsamadığı çocukluğuyla yetişkinliğine geliyor, anımsayamadığını duyar olduğunuz anda da her davranışı bir anlam kazanıyor. Tıpkı Joker gibi.
Muhteşem dansıyla ruhunu konuşturuyor. Baskılanmış, hep gülmesi istenmiş, yaşam alanlarında görmezden gelinmiş bu adam sadece dans ederken özgür, bunu iliklerinize kadar hissettiren bir omurga duruşu var…
Onu süper kahraman yapalım diye değil, şiddet övgüsü değil, bu senaryonun başarısı; nelerin nelere sebep olabileceğinin çok vurucu lisanını sahneye dökebilmesi .
